/140 WIOSNA 2019 PIELĘGNIARSTWO PSYCHIATRYCZNE - WIOSNA 2019 1 / 140 1. Kogo zawiadamia, kierownik podmiotu leczniczego udzielającego świadczenia zdrowotne w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej, jeżeli dobro osoby chorej psychicznie lub upośledzonej umysłowo wymaga jej ubezwłasnowolnienia: a) sąd rodzinny b) rodzinę danej osoby i sąd rodzinny c) prokuratora d) dyrektora jednostki, rodzinę danej osoby i sądrodzinny. Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego. Dz. U. z 2017 r. poz. 882. Aktualizacja 26.05.2017 r. 2 / 140 2. W Narodowym Programie Ochrony Zdrowia Psychicznego pierwszym głównym promocja zdrowia celem psychicznego jest i zapobieganie zaburzeniom psychicznym. Jeden z wymienionych celów szczegółowych NIE jest realizowany w ramach tego celu: a) zapobieganie zaburzeniom psychicznym b) zwiększenie integracji społecznej osób z zaburzeniami psychicznymi c) upowszechnienie środowiskowego modelu psychiatrycznej opieki zdrowotnej d) organizacja systemu poradnictwa i pomocy w stanach kryzysu psychicznego. Narodowy Program Ochrony Zdrowia Psychicznego. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28.12.2010r. Ministerstwo Zdrowia, Warszawa 2011, s. 22. 3 / 140 3. Sąd po otrzymaniu zawiadomienia o przyjęciu pacjenta do szpitala psychiatrycznego bez jego zgody, prowadzi postępowanie: a) tylko wtedy, jeśli zostało popełnione przestępstwo b) tylko wtedy, jeśli pacjent po przyjęciu nadal nie wyraża zgody na leczenie c) tylko wtedy, jeśli pacjent został przyjęty na obserwację 10-dniową z powodu agresji, a zachodzą wątpliwości, czy jest chory psychicznie d) w każdym przypadku przyjęcia wbrew woli pacjenta. Kosmowski W.: Etyczne i prawne aspekty opieki psychiatrycznej. W . Górna K., Jaracz K., Rybakowski J. (red): Pielęgniarstwo psychiatryczne. PZWL. Warszawa, 2012, s 21. 4 / 140 4. Istnienie patologicznych triad w rodzinie np. matka i dziecko tworzy koalicję przeciwko ojcu to forma patologii systemu rodzinnego dotycząca: a) zaburzeń struktury rodziny b) zaburzeń związanych z zasadami regulującymi funkcjonowanie rodziny jako systemu c) zaburzeń komunikacji w rodzinie d) wszystkie odpowiedzi są prawidłowe. Czabała J.C.: Podstawy psychologiczne współczesnej psychiatrii. [w] Bilikiewicz A. i wsp.: Psychiatria. Tom I. Urban&Partner, Wrocław, 2002: s. 270. 5 / 140 5. Przyczyną powstawania zespołu serotonergicznego jest: a) gwałtowny wzrost poziomu serotoniny b) gwałtowny spadek poziomu serotoniny c) znaczny niedostatek prekursora serotoniny d) wszystkie odpowiedzi są prawidłowe. Krzyżowski J., Miller L., Wand T. (red): Stany nagłe w psychiatrii. Medyk, Warszawa 2008: s. 431. 6 / 140 6. Autorem definicji: Zdrowie psychiczne to zdolność do rozwoju w kierunku wszechstronnego rozumienia, przeżywania, odkrywania i tworzenia coraz wyższej hierarchii rzeczywistości i wartości, aż do konkretnego ideału indywidualnego i społecznego, jest: a) Aaron Antonovsky b) Maxwell Jones c) Kazimierz Dąbrowski d) Tadeusz Bilikiewicz. Kurpas D., Miturska H., Kaczmarek M. (red): Podstawy psychiatrii dla studentów pielęgniarstwa. Wydawnictwo Continuo, Wrocław 2009: s. 10. 7 / 140 7. Czy Rzecznik Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego ma prawo wglądu w dokumentację medyczną pacjenta: a) tak, bez ograniczeń b) nie, nie może mieć wglądu, gdyż nie jest członkiem zespołu terapeutycznego c) tylko za zgodą lekarza prowadzącego d) tak, tylko za zgodą osoby, której ta dokumentacja dotyczy, jej przedstawiciela ustawowego lub faktycznego. Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego. Dz. U. z 2017 r. poz. 882. Aktualizacja 26.05.2017 r. 8 / 140 8. Ochrona praw osób przebywających w Szpitalu Psychiatrycznym należy do zadań: a) Rzecznika Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego b) Ordynatora/Kierownika danej jednostki - Szpitala c) Dyrektora/Prezesa Szpitala Psychiatrycznego d) Zespołu terapeutycznego danego oddziału. Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego. Dz. U. z 2017 r. poz. 882. Aktualizacja 26.05.2017 r. 9 / 140 9. Spośród czynników środowiskowych, które wywierają wpływ na rozwój psychiczny dziecka, największe znaczenie ma system: a) szkolny b) rówieśniczy c) rodzinny d) społeczno-kulturowy. Namysłowska I.: Rozwój psychiczny człowieka. [w] Bilikiewicz A. i wsp.: Psychiatria. Tom I. Urban&Partner, Wrocław, 2002: s. 237. 10 / 140 10. W jakim zakresie osoba przebywająca w Szpitalu Psychiatrycznym lub Domu Pomocy Społecznej może porozumiewać się z rodziną i innymi osobami: a) rozmawiać może, ale korespondencja jest kontrolowana b) bez ograniczeń – korespondencja takiej osoby nie podlega kontroli c) tylko za zgodą ordynatora / lekarza prowadzącego d) może komunikować się z rodziną wówczas, gdy osoba z personelu będzie towarzyszyć pacjentowi podczas rozmowy. Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego. Dz. U. z 2017 r. poz. 882. Aktualizacja 26.05.2017 r. 11 / 140 11. Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów Narodowy Program Ochrony Zdrowia Psychicznego jest realizowany w latach: a) 2010-2014 b) 2017-2022 c) 2012-2016 d) 2013-2017. Narodowy Program Ochrony Zdrowia Psychicznego. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 8 lutego 2017r. Ministerstwo Zdrowia, Warszawa 2011, s. 3. 12 / 140 12. Model rozumienia etiologii zaburzeń psychicznych jako wynik zmian lub anomalii w budowie lub funkcji mózgu nazywa się terminem: a) biologicznym b) psychospołecznym c) psychoanalitycznym d) poznawczym. Heitzman J., Furgał M., Pilecki M.: Etiologia, patogeneza i epidemiologia zaburzeń psychicznych. [w] Heitzman J. (red): Psychiatria. PZWL, Warszawa 2007, s 16. 13 / 140 13. W klasyfikacji ICD-10 w kategorii F60-69 klasyfikuje się: a) zaburzenia nerwicowe, związane ze stresem i pod postacią somatyczną b) zaburzenia osobowości i zachowania dorosłych c) upośledzenie umysłowe d) zaburzenia rozwoju psychologicznego. Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10. Rewizja dziesiąta WHO 2009, s. 238. 14 / 140 14. Czy osoba wobec, której wydano postanowienie o przyjęciu do Domu Pomocy Społecznej odmawia stawienia się w DPS, może być doprowadzona tam przez policję: a) nie, ponieważ nie popełniła przestępstwa b) tak, sąd z urzędu może zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie do DPS przez policję c) nie, pracownicy DPS są do tego zobligowani d) tylko, jeżeli jest ubezwłasnowolniona i opiekun prawny wyrazi na to zgodę. Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego. Dz. U. z 2017 r. poz. 882. Aktualizacja 26.05.2017 r. 15 / 140 15. Głównymi celami Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego są: a) zapewnienie osobom z zaburzeniami psychicznymi wielostronnej opieki adekwatnej do ich potrzeb b) prowadzenie działań na rzecz zapobiegania stygmatyzacjii dyskryminacji osób z zaburzeniami psychicznymi c) monitorowanie i ocena skuteczności działań realizowanych w ramach Programu d) odpowiedź a, b i c są poprawne. dziennikustaw.gov.pl/du/2017/458/D2017000045801.pdf 16 / 140 16. Kto kieruje realizacją Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego: a) przedstawiciele poszczególnych Samorządów Terytorialnych b) Marszałek Województwa wraz z dyrektorami szpitali/oddziałów psychiatrycznych c) minister właściwy do spraw zdrowia d) wszystkie podmioty działające na rzecz Programu. dziennikustaw.gov.pl/du/2017/458/D2017000045801.pdf 17 / 140 17. Wszystkie rodzaje form służb psychiatrycznych, skoordynowane i powiązane w funkcjonalny system, powinny też współpracować z: a) szpitalami psychiatrycznymi b) domami pomocy społecznej c) całym systemem ochrony zdrowia, POZ - lekarzem rodzinnym, instytucjami, organizacjami pozarządowymi d) fundacjami działającym na rzecz ochrony zdrowia psychicznego. Pod redakcją Adama Bilikiewicza, Psychiatria, podręcznik dla studentów medycy, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Wydanie III zmienione i uzupełnione – rok wydania 2011. Strona 610. 18 / 140 18. Klaryfikowanie jako zachowanie terapeutyczne porządkujące komunikację polega na: a) przekazywaniu własnych spostrzeżeń i odczuć na temat zachowania pacjenta b) nadawaniu jasnego sensu nieprecyzyjnym i niezrozumiałym wypowiedziom pacjenta c) zachęceniu pacjenta do bliższego omówienia własnego rozumienia, spostrzegania samego siebie i otaczającej rzeczywistości d) zachęceniu pacjenta do swobodnego wypowiadania się oraz podążeniu za jego tokiem myślenia. Górna K., Jaracz K., Robakowski J. (red): Pielęgniarstwo psychiatryczne. Podręcznik dla studiów medycznych. Wyd. Lekarskie PZWL. Warszawa; 2012, s: 148. 19 / 140 19. Do benzodiazepin działających krótko (do 5 godzin) należy: a) Klonazepam b) Nitrazepam c) Chlordiazepoksyd d) Midazolam. Krupka-Matuszczyk I.: Farmakoterapia i wybrane metody leczenia biologicznego w psychiatrii. [w]. Krupka-Matuszczyk I., Matuszczyk M. (red.): Psychiatria. Śląski Uniwersytet Medyczny. Katowice, 2007: s. 89-90. 20 / 140 20. Model pielęgnowania wg Nancy Roper w pielęgniarstwie psychiatrycznym koncentruje się szczególnie na: a) wzajemnej relacji pielęgniarka-pacjent b) aktywnościach życiowych podejmowanych przez pacjenta i wspólnym rozpoznawaniu aktualnych i potencjalnych problemów c) zaspakajaniu potrzeb pacjenta d) wspieraniu procesu adaptacji pacjenta. Wilczek-Różyczka (red.) Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego poz. 68 21 / 140 21. W terapii zespołów depresyjnych występujących w przebiegu nawracających zaburzeń afektywnych, stosowanie przez kilka tygodni (od 4 do 8 tygodni) terapeutycznych dawek leków przeciwdepresyjnych celem uzyskania remisji nazywamy: a) fazą aktywnej terapii epizodu depresyjnego b) fazą utrwalania poprawy c) fazą przeciwdziałania nawrotowi objawów tego samego epizodu d) fazą zapobiegania nawrotom choroby. Bilikiewicz A., Pużyński S., Robakowski J., Wciórka J. (red): Psychiatria. Wyd. Urban&Partner. Wrocław; 2002, Tom 2 (Psychiatria kliniczna), s: 409. 22 / 140 22. Niefarmakologiczną metodą leczenia schizofrenii jest m.in.psychoterapia poznawczo-behawioralna, w toku której pacjent: a) uczy się strategii radzenia sobie z objawami choroby i sytuacjami trudnymi b) uczy się umiejętności wczesnego rozpoznawania objawów nawrotu c) uzyskuje wiedzę o chorobie, zrozumie potrzebę leczenia podtrzymującego i poprawy współpracy w procesie leczenia d) poprawna odpowiedz A i B Górna K., Jaracz K., Robakowski J. (red): Pielęgniarstwo psychiatryczne. Podręcznik dla studiów medycznych. Wyd. Lekarskie PZWL. Warszawa; 2012, s: 202. 23 / 140 23. Badanie psychiatryczne funkcji poznawczych nie obejmuje oceny: a) Orientacji auto- i allopsychicznej b) Zdolności do koncentracji uwagi c) Stanu emocjonalnego d) Pamięci. Kapelski P., Dembińska D.: Badanie psychiatryczne. W. Górna K., Jaracz K., Rybakowski J. (red): Pielęgniarstwo psychiatryczne. PZWL. Warszawa, 2012, s 117. 24 / 140 24. Szczególnie zalecaną techniką komunikacji z pacjentem przejawiającym objawy psychotyczne (omamy, urojenia), przy jednoczesnym zachowaniu przez pacjenta co najmniej częściowego wglądu w objawy chorobowe, jest technika komunikacji zwana: a) eksploracją b) urealnianiem c) modelowaniem d) zachęcaniem do oceny. Górna K., Jaracz K., Robakowski J. (red): Pielęgniarstwo psychiatryczne. Podręcznik dla studiów medycznych. Wyd. Lekarskie PZWL. Warszawa; 2012, s: 153. 25 / 140 25. Nadmierną wrażliwością na niepowodzenia, niezdolnością do wybaczania zniewag, podejrzliwością i tendencją do zniekształcania doświadczeń przez opaczną interpretację obojętnych, a nawet przyjaznych zachowań innych ludzi jako wrogich czy pogardliwych, cechuje się osobowość: a) borderline b) schizoidalna c) paranoiczna d) histrioniczna. Grzywa A.: Omamy i urojenia. Urban&Partner, Wrocław, 2000, s. 95. 26 / 140 26. Zespół depresyjny to stan obniżonego nastroju, smutku i przygnębienia utrzymujący się co najmniej: a) 1 tydzień b) 2 tygodnie c) 3 tygodnie d) 4 tygodnie. Leszczyńska-Rodziewicz A.: Podstawy kliniczne. W. Górna K., Jaracz K., Rybakowski J. (red): Pielęgniarstwo psychiatryczne. PZWL. Warszawa, 2012, s 408. 27 / 140 27. Najczęściej występującym zaburzeniem świadomości u osób w wieku podeszłym jest: a) zespół zamroczeniowy b) zespół splątaniowy c) zespół majaczeniowy d) zespół snopodobny (onerojdalny). Leszczyńska-Rodziewicz A.: Podstawy kliniczne. W. Górna K., Jaracz K., Rybakowski J. (red): Pielęgniarstwo psychiatryczne. PZWL. Warszawa, 2012, s 411. 28 / 140 28. Omamy pamięciowe to: a) zniekształcone wspomnienia rzeczywistych faktów b) mieszanie przeszłości z teraźniejszością c) nierealne wymysły, którymi chorzy wypełniają luki pamięciowe d) wspomnienia nieistniejących faktów. Kapelski P., Dembińska D.: Badanie psychiatryczne. W. Górna K., Jaracz K., Rybakowski J. (red): Pielęgniarstwo psychiatryczne. PZWL. Warszawa, 2012, s 118-119. 29 / 140 29. Ryzyko występowania myśli i/lub tendencji samobójczych może zwiększać się: a) w okresach pogorszenia samopoczucia b) w okresach nagłej poprawy stanu klinicznego przy jednoczesnym utrzymywaniu się lęku c) w okresach poprawy aktywności ruchowej przy jednoczesnym utrzymywaniu się negatywnych myśli d) we wszystkich wymienionych. Górna K., Patrzała A.: Inne zaburzenia psychiczne wieku podeszłego. Opieka pielęgniarska. W. Górna K., Jaracz K., Rybakowski J. (red): Pielęgniarstwo psychiatryczne. PZWL. Warszawa, 2012, s 437. 30 / 140 30. Lęk jest jednym z najbardziej przykrych objawów i dość powszechnym, dlatego komunikowanie się z pacjentem: a) nie wymaga szczególnego zaangażowania i przygotowania ze strony pielęgniarki b) należy rozpocząć od zebrania informacji na temat psychologicznych okoliczności wystąpienia lęku c) wymaga cierpliwości i troski z jednoczesną bezradnością ze strony pielęgniarki wobec lęku d) nie może zawierać cech aktywnego słuchania. Wilczek-Rużyczka E.: Komunikowanie się z chorym psychicznie. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s. 69-71. 31 / 140 31. „Nie jestem pewna, czy to, co nazywa pani głosem wewnętrznym,oznacza pani własną myśl czy narzuconą z zewnątrz” – jest to przykład: a) sądu wartościującego b) poszukiwania zgodnej oceny c) porządkowanie zdarzeń w czasie i według skutków d) zachęcania do opisu przeżyć. Rybakowski J., Pużyński S., Wciórka J. (red.): Psychiatria, t. 1, 2, 3. Wyd. Urban & Partner, Wrocław 2012 t.1, s.410-411. 32 / 140 32. Zdań typu: „Głowa do góry”, „Wszystko będzie OK” w relacji terapeutycznej pielęgniarka psychiatryczna – chory psychicznie należy: a) często używać, bowiem szybko uspokajają i wyciszają pacjenta b) używać jak najczęściej w stosunku do adolescentów z depresją c) unikać, bowiem stanowią często źródło irytacji pacjenta d) raczej unikać, bowiem pacjenci nie traktują poważnie"wyluzowanego" personelu. Rybakowski J., Pużyński S., Wciórka J. (red.): Psychiatria, t. 1, 2, 3. Wyd. Urban & Partner, Wrocław 2012 t.1, s.412. 33 / 140 33. Wzrost umiejętności radzenia sobie ze stresem, wzrost umiejętności społecznych i wzmocnienie poczucia skuteczności, to cele komunikowania terapeutycznego z pacjentem: a) w ostrym stanie psychotycznym b) uzależnionym c) w stanie katatonicznym d) z zaburzeniem postrzegania. Wilczek-Rużyczka E.: Komunikowanie się z chorym psychicznie. Wyd. Czelej , Lublin 2007 s.91-92 34 / 140 34. W kontakcie z pacjentem agresywnym główną umiejętnością pielęgniarki powinno być: a) zachowanie spokoju i długi kontakt wzrokowy b) kontakt wzrokowy z jednoczesnym zbliżaniem się do pacjenta c) stanowcze zakomunikowanie o użyciu środków przymusu bezpośredniego d) zachowanie spokoju i okazywanie kontroli nad sytuacją. Wilczek-Rużyczka E.: Komunikowanie się z chorym psychicznie. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s. 77-79. 35 / 140 35. Pacjenci agresywni są diagnozowani jako: a) wysoce asertywni b) lękowi c) depresyjni d) z zaburzeniami osobowości. Wilczek-Rużyczka E.: Komunikowanie się z chorym psychicznie. Wyd. Czelej , Lublin 2007 s.73 36 / 140 36. Komunikowanie terapeutyczne to: a) komunikowanie wpływające bezpośrednio na zachowanie osób zaburzonych bądź chorych psychicznie b) komunikowanie pomiędzy zespołem terapeutycznym w szpitalach i innych placówkach zdrowia c) specyficzna forma komunikacji z osobami, które nie potrafią dokonać porządku we własnych emocjach, myślach i nie potrafią samodzielnie postrzegać rzeczywistości d) tylko odzwierciedlanie uczuć i myśli pacjenta. Wilczek-Rużyczka E.: Komunikowanie się z chorym psychicznie. Wyd. Czelej , Lublin 2007 s.19 37 / 140 37. Sprawcy przemocy: a) odczuwają silne pobudzenie emocjonalne w kontaktach z innymi ludźmi b) często trafiają do lekarza pierwszego kontaktu c) przyjmują postawę dystansu d) są bardzo asertywni. Wilczek-Rużyczka E.: Komunikowanie się z chorym psychicznie. Wyd. Czelej , Lublin 2007 s.74 38 / 140 38. Skierowanie do szpitala psychiatrycznego jest ważne: a) 14 dni, a po wyrażeniu zgody przez kierownika podmiotu leczniczego ważne 30 dni b) tylko 30 dni, po upływie tego terminu wymagane jest nowe skierowanie c) 14 dni, a w przypadku wpisania na listę oczekujących ważne jest 30 dni d) 14 dni, a w przypadku wpisania na listę oczekujących ważne jest do czasu przyjęcia. Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 o ochronie zdrowia psychicznego (t.j. Dz.U. 2017 poz. 882 z późn.zm.). 39 / 140 39. Pacjent ze schizofrenią wycofuje się z kontaktów społecznych. W interwencji terapeutycznej pielęgniarka zastosuje: a) okazywanie szacunku, wzmacnianie akceptowanych społecznych zachowań, brak empatii b) okazywanie akceptacji, empatii i szacunku oraz bycie autentycznym w kontakcie z pacjentem c) okazywanie antypatii, szacunku oraz bycie autentycznym w kontakcie z pacjentem d) zachęcanie do wyrażenia emocji i myśli, okazywanie empatii, przybranie maskowatego wyrazu twarzy. Wilczek-Rużyczka E.: Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s. 137. 40 / 140 40. Działania pielęgniarskie, jak również działania całego zespołu terapeutycznego w oddziale odwykowym ukierunkowane są u osób uzależnionych na: a) utrzymanie abstynencji przez pacjenta b) przyswajanie wiedzy i nabywanie umiejętności zaradczych przez pacjenta c) poprawę zdrowia psychicznego i fizycznego przez pacjenta d) wszystkie odpowiedzi są prawidłowe. Sadowska J. Oddziały dla osób uzależnionych od alkoholu. [w:] Bartosz Ł., Markiewicz R., Szulc A., Wrońska I (red.) Pielęgniarstwo psychiatryczne. Wydawnictwo Ars Nova, Lublin, 2014, s. 193-195. 41 / 140 41. Rozpoczynając po raz pierwszy zajęcia z psychorysunku z pacjentami oddziału psychiatrycznego, z dużym prawdopodobieństwem prowadzący zaobserwuje: a) u większości pacjentów otwartość na realizację siebie poprzez sztukę b) opór u pacjentów, wynikający z obawy przed oczekiwaniami prowadzącego co do zdolności plastycznych c) otwartość z posiadanych zdolności plastycznych. d) wszystkie odpowiedzi są błędne. Wilczek-Rużyczka E. . [w:] Wilczek-Rużyczka E (red.). Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wydawnictwo Czelej, Lublin, 2007, s. 202. 42 / 140 42. W teorii D. Orem istnieje termin potrzeby w zakresie samoopieki. Jakie główne kategorie potrzeb wymienia D. Orem: a) opiekuńcze, rozwojowe i komunikacyjne b) uniwersalne, rozwojowe, związane z „dewiacjami” c) praktyczne i teoretyczne d) w ogóle nie określa kategorii potrzeb. Płaszewska-Żywko L. Teoria Dorothei Orem. [w:] Kózka M., Płaszewska-Żywko L. Modele opieki pielęgniarskiej nad chorym dorosłym. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2010, s. 18 - 19. 43 / 140 43. Promocja zdrowia skierowana do dzieci i młodzieży obejmuje: a) proces umożliwiający każdemu człowiekowi zwiększenie oddziaływania na własne zdrowie w sensie jego poprawy i utrzymania b) działania ukierunkowane na wczesne wykrywanie chorób i ich przyczyn c) działania wobec choroby, która się rozwinęła,kwalifikacja do grup dyspanseryjnych d) tworzenie możliwości pozyskiwania praktycznych umiejętności przydatnych do przezwyciężania wszelakich kryzysów życiowych. Wilczek-Rużyczka E.: Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s. 23. 44 / 140 44. Kryzys rozwojowy: rozwijanie inicjatywy – poczucie winy, wg E. H. Eriksona, występuje w stadium rozwoju: a) dorastanie b) okres zabaw c) okres szkolny d) wczesne dzieciństwo. Wilczek-Rużyczka E.: Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s. 20. 45 / 140 45. W modelu M. Leininger zawarte jest pojęcie uniwersalizmu kulturowego troskliwości. Pojęcie to określa: a) to co jest wspólne, podobne lub to co z danej kultury pochodzi i pozwala przetrwać b) poziom dobrostanu zdefiniowanego w danej kulturze c) wyuczone, podzielane przez ogół i przekazywane wartości d) asystowanie, wspieranie czy ułatwianie zachowań innemu człowiekowi. Poznańska S., Płaszewska-Żywko L. Wybrane modele pielęgniarstwa. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków, 2001, s. 156. 46 / 140 46. Poczucie zmarnowanego, przegranego życia u osób starszych nazywane jest: a) negatywnym bilansem rodzinnym b) ujemnym bilansem życia c) zespołem Otella d) zespołem hipochondrycznym. Wilczek-Rużyczka E.: Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s. 146. 47 / 140 47. Opiekując się pacjentem w wieku 15 lat z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim należy pamiętać planując np.edukację pacjenta, że jego możliwości intelektualne są na poziomie wieku umysłowego w przedziale: a) 9-12 lat b) 5-9 lat c) 3-6 lata d) mniej niż 3 lata. Polikowska M. Upośledzenie umysłowe. [w:] Bartosz Ł., Markiewicz R., Szulc A., Wrońska I (red.) Pielęgniarstwo psychiatryczne. Wydawnictwo Ars Nova, Lublin, 2014, s. 56. 48 / 140 48. Jedno z uprawnień pielęgniarki dotyczące zastosowania przymusu bezpośredniego polega na: a) przedłużeniu stosowania przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji na okres nie dłuższy niż 4 godziny w jednostce organizacyjnej pomocy społecznej w przypadku braku możliwości uzyskania zlecenia lekarskiego b) przedłużeniu stosowania przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji na okres nie dłuższy niż 8 godzin w jednostce organizacyjnej pomocy społecznej w przypadku braku możliwości uzyskania zlecenia lekarskiego c) przedłużeniu stosowania przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji na okres nie dłuższy niż 4 godziny w każdym podmiocie leczniczym i jednostce organizacyjnej pomocy społecznej d) przedłużeniu stosowania przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji na okres nie dłuższy niż 8 godzin w każdym podmiocie leczniczym i jednostce organizacyjnej pomocy społecznej w przypadku braku możliwości uzyskania zlecenia lekarskiego. Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 o ochronie zdrowia psychicznego (t.j. Dz.U. 2017 poz. 882 z późn.zm.). 49 / 140 49. Opiekujesz się osobą w podeszłym wieku, która odczuwa lęk. Na jakie objawy/problemy związane z lękiem u osób starszych powinno się zwrócić uwagę: a) niedojrzałość osobowości w aspekcie mechanizmów obronnych b) uzależnienie od alkoholu c) uzależnienie od leków uspokajających i brak wsparcia d) wszystkie odpowiedzi są prawidłowe. Lewandowska J.Opieka nad chorym psychicznie w wieku podeszłym. [w:] Wilczek-Rużyczka E (red.). Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wydawnictwo Czelej, Lublin, 2007, s. 159. 50 / 140 50. Wsparcie społeczne można ująć w formie funkcjonalnej. Jeśli pielęgniarka w opiece nad pacjentem z zaburzeniami psychicznymi przekazuje konkretne instrukcje, pomaga w rozwiązaniu określonego problemu jest to rodzaj wsparcia: a) emocjonalnego b) duchowego c) informacyjnego d) instrumentalnego. Wilczek-Rużyczka E., Wojtas K. Wsparcie społeczne w chorobach przewlekłych i psychicznych. [w:] Czupryna A., Wilczek-Rużyczka E. Wybrane zagadnienia pielęgniarstwa specjalistycznego. ABC a Wolters Kluwer business, Warszawa, 2010, s. 74. 51 / 140 51. Społeczność terapeutyczna zakłada współpracę personelu (wszystkich członków zespołu terapeutycznego) z pacjentami. Jakimi głównymi zasadami kieruje się społeczność terapeutyczna: a) permisywności, realizmu, konsensusu b) demokracji, komunikacji jednokierunkowej c) wspólnoty, ale bez zasady konsensusu, ponieważ wszelkie działania określa regulamin oddziałów d) wszystkie odpowiedzi są błędne. Markiewicz R. Społeczność terapeutyczna. Współpraca zespołu. [w:] Bartosz Ł., Markiewicz R., Szulc A., Wrońska I (red.) Pielęgniarstwo psychiatryczne. Wydawnictwo Ars Nova, Lublin, 2014, s. 162. 52 / 140 52. W opiece nad osobą w podeszłym wieku z depresyjnym myśleniem i depresyjną oceną własnej osoby, za główny cel pielęgnacyjny uważa się: a) wzbudzenie motywacji do korzystania z pomocy psychiatrycznej b) wzbudzenie i wzmocnienie poczucia wartości własnego życia pacjenta c) wzmocnienie funkcjonowania w rodzinie i środowisku d) wzbudzenie chęci do rozliczania własnego życia pacjenta. Wilczek-Rużyczka E.: Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s. 147. 53 / 140 53. Zauważyłeś/aś, że podczas wywiadu z mężczyzną w wieku 65 lat, pacjent jest spokojny, lecz nie może skupić się na jednym temacie rozmowy, nie wie jaka jest aktualna data, rodzina potwierdza, że od jakiegoś czasu pacjent jest zdezorientowany co do miejsca. Nigdy nie nadużywał substancji psychoaktywnych. Jaką skalę psychologiczną możesz zastosować, aby ocenić stan psychologiczny pacjenta: a) skala Lęku Hamiltona b) Mini Mental State Examination c) CAGE d) Positive and Negative Syndrom Scale (PANSS). Gierus J. Skale kliniczne. [w:] Bartosz Ł., Markiewicz R., Szulc A., Wrońska I (red.) Pielęgniarstwo psychiatryczne. Wydawnictwo Ars Nova, Lublin, 2014, s. 93. 54 / 140 54. Do aspektów psychologicznych terapii zajęciowej można zaliczyć: a) poprawę samooceny b) wzrost wartościowania siebie c) zrozumienie własnych potrzeb d) wszystkie odpowiedzi są prawidłowe. Skorupska A. Rehabilitacja psychiatryczna. [w:] Wilczek-Rużyczka E (red.). Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wydawnictwo Czelej, Lublin, 2007, s. 215. 55 / 140 55. Rzecznikiem Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego może zostać: a) pielęgniarka z nieposzlakowaną opinią i dziesięcioletnim stażem pracy w zawodzie oraz niebędąca świadczeniodawcą b) pielęgniarka z wykształceniem wyższym, z długoletnim stażem pracy oraz będąca współwłaścicielem podmiotu wykonującego działalność leczniczą c) pielęgniarka ze specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa psychiatrycznego, z nieposzlakowaną opinią, wskazana przez samorząd zawodowy d) pielęgniarka z wykształceniem wyższym, z nieposzlakowaną opinią oraz nie będąca aktualnie świadczeniodawcą. Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 o ochronie zdrowia psychicznego (t.j. Dz.U. 2017 poz. 882 z późn.zm.). 56 / 140 56. Ocena stereognozji może polegać na poleceniu, żeby pacjent zamknął oczy i dłońmi rozpoznał znany przedmiot, który użytkuje na co dzień. Jeśli pacjent nie rozpozna przedmiotu mimo braku zaburzeń czucia dotyku, zjawisko to nazywać się będzie: a) agnozją dotykową i świadczy o uszkodzeniu płata ciemieniowego b) agnozją dotykową i świadczy o uszkodzeniu płata czołowego c) agrafią i nie jest związane z uszkodzeniem istoty szarej d) apraksją, z uszkodzeniem płata ciemieniowego. Dyk D. Badanie fizykalne w pielęgniarstwie. Wydawnictwo Lekarskie, Warszawa, 2010, s. 250. 57 / 140 57. Brak motywacji uzależnionego adolescenta do współpracy z zespołem terapeutycznym wynika głównie z: a) nieśmiałości oraz bariery wiekowej b) psychologicznych mechanizmów obronnych, zwłaszcza systemu zaprzeczania c) powszechnej niezrozumiałości problemów młodzieży przez osoby dorosłe d) psychologicznych mechanizmów obronnych, zwłaszcza systemu regresji i fiksacji. Wilczek-Rużyczka E.: Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s.69. 58 / 140 58. Które z wypowiedzi pacjenta z depresją nie wskazuje na wyższe ryzyko popełnienia przez niego samobójstwa: a) tylko śmierć przyniesie mi ulgę b) rodzina będzie cierpiała gdybym umarł c) wszystkim będzie lżej gdy umrę d) nie ma osoby, która by mną się zainteresowała. Casher I., Bess J. Pacjent na oddziale psychiatrycznym. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2013, s. 34. 59 / 140 59. Wsparcie społeczne jest jednym z elementów opieki nad pacjentem z zaburzeniami psychicznymi. Realizacja wsparcia społecznego ukierunkowana jest na: a) opiekę, która pozwala na zaspokojenie potrzeb międzyludzkich i ułatwia adaptację w trudnych sytuacjach b) informację o uczuciach i docenianiu w relacjach z najbliższymi oraz o tym, że jest się ważną częścią otoczenia c) interakcje grupy społecznej w trudnych okolicznościach np. w dążeniu do wspólnego rozwiązania problemu d) wszystkie odpowiedzi są prawidłowe. Wilczek-Rużyczka E., Wojtas K. Wsparcie społeczne w chorobach przewlekłych i psychicznych. [w:] Czupryna A., Wilczek-Rużyczka E. Wybrane zagadnienia pielęgniarstwa specjalistycznego. ABC a Wolters Kluwer business, Warszawa, 2010, s. 73. 60 / 140 60. Dla dokładnego poznania pacjenta stosuje się systemy: a) Calgary-Cambrige b) AMPLE c) OLDCART d) wszystkie wymienione. Dyk D. Badanie fizykalne w pielęgniarstwie. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2010, s. 22-23. 61 / 140 61. Wywiad motywujący jako skuteczna technika psychoterapeutyczna stosowana również w pielęgniarstwie psychiatrycznym, może być realizowana w opiece nad pacjentem: a) uzależnionym b) ze schizofrenią c) z zaburzeniami somatycznymi d) wszystkie odpowiedzi są prawidłowe. Wilczek-Rużyczka E., Kilańska D., Hajduk A. Pielęgniarstwo psychiatryczne. Problemy i kierunki rozwoju. Polskie Towarzystwo Pielęgniarskie, Warszawa, 2010, s. 25. 62 / 140 62. Dziecko, które próbuje gwałtownie zniszczyć swoje biurko, jest w: a) IV fazie agresji b) II fazie agresji c) III fazie agresji d) nie jest to przejaw agresji. Wilczek-Rużyczka E.: Komunikowanie się z chorym psychicznie. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s.77. 63 / 140 63. Które z podanych zjawisk u dzieci może wiązać się z wystąpieniem schizofrenii w późniejszym okresie życia: a) objawy zwiastunowe schizofrenii w okresie dorastania b) dziwaczność c) odpowiedzi A i B są błędne d) odpowiedzi A i B są prawidłowe. Casher I., Bess J. Pacjent na oddziale psychiatrycznym. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2013, s. 4. 64 / 140 64. Pacjent choruje na zaburzenia odżywiania. Przy przyjęciu do oddziału należy ocenić stan odżywienia pacjenta poprzez: a) pomiar masy ciała b) pomiar obwodu ramienia c) ocenę grubości fałdów skórno-tłuszczowych d) wszystkie odpowiedzi są prawidłowe. Dyk D. Badanie fizykalne w pielęgniarstwie. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2010, s. 40, 41. 65 / 140 65. Pacjent z zaburzeniami psychicznymi często ma problem z ciśnieniem tętniczym krwi np. ortostatyczne spadki ciśnienia,nadciśnienie czy niedociśnienie spowodowane farmakoterapią.Proszę podać optymalne wartości ciśnienia tętniczego: a) ciśnienie skurczowe poniżej 120 mmHg, rozkurczowe poniżej 80 mmHg b) wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego nie są istotne, należy tylko zwracać uwagę na amplitudę tj. 30-50 mmHg c) ciśnienie skurczowe poniżej 140 mmHg, rozkurczowe poniżej 90 mmHg d) ciśnienie skurczowe poniżej i równe 140 mmHg, rozkurczowe poniżej lub równe 80 mmHg. Dyk D. Badanie fizykalne w pielęgniarstwie. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2010, s. 139. 66 / 140 66. W opiece nad pacjentem z zaburzeniami typu granicznego należy wziąć pod uwagę następujące cechy pacjentów: a) rzadko są hospitalizowani w trybie nagłym np. po próbie samobójczej b) wymagają pracy z personelem nad sposobami radzenia sobie w trudnych sytuacjach c) raczej nie podejmują prób samobójczych d) nie podejmują destrukcyjnych zachowań seksualnych, których wcześniej nie praktykowali w obliczu trudnych sytuacji. Casher I., Bess J. Pacjent na oddziale psychiatrycznym. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2013, s. 72. 67 / 140 67. Która z cech wsparcia społecznego w ujęciu strukturalnym jest najważniejsza: a) prospołeczność b) dostępność c) homogeniczność d) heterogenność. Wilczek-Rużyczka E., Wojtas K. Wsparcie społeczne w chorobach przewlekłych i psychicznych. [w:] Czupryna A., Wilczek-Rużyczka E. Wybrane zagadnienia pielęgniarstwa specjalistycznego. ABC a Wolters Kluwer business, Warszawa, 2010, s. 73. 68 / 140 68. Przebieg zaburzeń hiperkinetycznych u dzieci i młodzieży można scharakteryzować następująco: a) pacjenci zwykle kontrolują impulsy b) w trakcie trwania choroby mogą wystąpić zachowania opozycyjno-buntownicze c) pacjenci przeważanie nie mają wglądu we własną sytuację, więc nie czują się stygmatyzowani d) pacjenci nie mają problemów z koncentracją uwagi. Polikowska M. Zaburzenia psychiczne wieku rozwojowego. [w:] Bartosz Ł., Markiewicz R., Szulc A., Wrońska I (red.) Pielęgniarstwo psychiatryczne. Wydawnictwo Ars Nova, Lublin, 2014, s. 93. 69 / 140 69. Odpowiednio dobrane formy muzykoterapii szczególnie wskazane są dla: a) młodzieży z problemami odżywiania, zwłaszcza bulimii b) dzieci nadpobudliwych, z zaburzeniami koordynacji ruchowej c) młodzieży, głównie z myślami i tendencjami samobójczymi d) dzieci z umiarkowanym i głębokim stopniem upośledzenia. Wilczek-Rużyczka E.: Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s. 193. 70 / 140 70. W opiece nad pacjentami, u których może dojść do eskalacji agresji, istotne jest przeciwdziałanie agresji poprzez: a) zapewnienie odpowiedniej liczby personelu podczas dyżuru b) zatrudnianie personelu z odpowiednimi kompetencjami i predyspozycjami c) postępowanie zgodne z procedurami i standardami d) wszystkie odpowiedzi są prawidłowe. Markiewicz R. Przeciwdziałanie agresji. [w:] Bartosz Ł., Markiewicz R., Szulc A., Wrońska I (red.) Pielęgniarstwo psychiatryczne. Wydawnictwo Ars Nova, Lublin, 2014, s. 108 - 110. 71 / 140 71. Podczas wywiadu w izbie przyjęć psychiatrycznej, słyszysz od pacjenta następujące wypowiedzi „jestem śledzony przez mojego szefa”, „wczoraj zostałem zamknięty w kapsule czasu, w innej przestrzeni wykonano mi zabieg chirurgiczny, mam implant, dzięki któremu odbieram fale radiowe z innej galaktyki”. Powyższe przekonania należą do zaburzeń: a) spostrzegania b) urojeń c) obsesyjno-kompulsyjnych d) myślenia magicznego. Casher I., Bess J. Pacjent na oddziale psychiatrycznym. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2013, s. 2. 72 / 140 72. Przymus chodzenia jako jeden z objawów ubocznych przyjmowanych neuroleptyków to: a) akatyzja i tazykinezja b) dystonia c) dyskineza d) akinezja. Wilczek-Rużyczka E.: Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s. Podstawy pielęgniarstwa s. 161. 73 / 140 73. Terapię zajęciową szczególnie zaproponujesz pacjentowi: a) z epizodem psychotycznym, który szybko ustąpił nie zaburzając funkcjonowania społecznego pacjenta b) który został przyjęty do szpitala z powodu utraty bliskiej osoby, ale obecnie żałoba ustępuje c) u którego mimo długotrwałego leczenia nie ma efektów terapeutycznych i dostrzega się deficyty w wielu obszarach życia d) który nie wyraża zgody na udział w jakichkolwiek aktywnościach w oddziale. Skorupska A. Rehabilitacja psychiatryczna. [w:] Wilczek-Rużyczka E (red.). Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wydawnictwo Czelej, Lublin, 2007, s. 215. 74 / 140 74. Stosowanie przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji w jednostce organizacyjnej pomocy społecznej nie może przekroczyć: a) 6 godzin b) 8 godzin c) 12 godzin d) 16 godzin. Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 o ochronie zdrowia psychicznego (t.j. Dz.U. 2017 poz. 882 z późn.zm.). 75 / 140 75. Pacjent z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi, leczony farmakologicznie i psychoterapeutycznie od wielu lat bez wyraźnej poprawy. Objawy choroby znacząco zaburzają funkcjonowanie pacjenta, powodując u niego znaczne cierpienie. Uznano, że pacjent cierpi na lekooporną postać zespołu natręctw. Pacjent w tej sytuacji może być zakwalifikowany: a) tylko do psychoterapii ponieważ wyczerpano możliwości leczenia b) do leczenia neurochirurgicznego (głębokiej stymulacji mózgu) c) do leczenia alkoholem jako nowej metody farmakologicznej d) do desensytyzacji jako głównej metody leczenia. Patejuk-Mazurek I. Zaburzenia lękowe (nerwicowe). [w:] Bartosz Ł., Markiewicz R., Szulc A., Wrońska I (red.) Pielęgniarstwo psychiatryczne. Wydawnictwo Ars Nova, Lublin, 2014, s. 32. 76 / 140 76. Wobec pacjenta małoletniego poważnie zakłócającego funkcjonowanie szpitala psychiatrycznego można: a) zastosować przymus bezpośredni w postaci przytrzymania lub przymusowego podania leków b) zastosować przymus bezpośredni w postaci unieruchomienia lub izolacji c) zastosować przymus bezpośredni w postaci przytrzymania, unieruchomienia lub izolacji d) w takiej sytuacji nie jest prawnie dopuszczalne stosowanie przymusu bezpośredniego. Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (t.j. Dz.U. 2017 poz. 882 z późn.zm.). 77 / 140 77. Psychoterapia grupowa oraz wzajemne interakcje w społeczności terapeutycznej mogą być związane ze zjawiskiem zwanym „naciskiem grupy”. Zjawisko to: a) postrzegane jest jako negatywny efekt oddziaływania grupy b) związane jest z wymianą informacji w grupie, porównywanie siebie z innymi, prowadzić może do zmiany samooceny (zmiany wartościowania siebie) c) dotyczy interakcji pacjent-pacjent a nigdy pacjent-personel d) powoduje spadek samooceny u członków grupy. Markiewicz R. Społeczność terapeutyczna. Współpraca zespołu. [w:] Bartosz Ł., Markiewicz R., Szulc A., Wrońska I (red.) Pielęgniarstwo psychiatryczne. Wydawnictwo Ars Nova, Lublin, 2014, s. 162. 78 / 140 78. Wzbudzanie i wzmacnianie poczucia własnej wartości dziecka odbywa się m.in. poprzez: a) stosowanie tzw. pozytywnych wzmocnień, wzbudzanie poczucia winy b) konsekwentne postępowanie wobec dziecka, sprawiedliwe stosowanie nagród i kar w placówkach oświatowych c) aprobatę spontaniczności dziecka, wychowywanie bez zakazów i nakazów d) stanowcze i konsekwentne postępowanie wobec dziecka,sprawiedliwe stosowanie tzw. pozytywnych wzmocnień. Wilczek-Rużyczka E.: Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s.24. 79 / 140 79. Leczenie fototerapią wskazane jest w szczególności dla pacjentów: a) z chorobą afektywną dwubiegunową b) ze schizofrenią c) z typem osobowości border line d) z depresją sezonową. Łoza B., Bałkowiec-Iskra E. Leczenie biologiczne w psychiatrii. [w:] Bartosz Ł., Markiewicz R., Szulc A., Wrońska I (red.) Pielęgniarstwo psychiatryczne. Wydawnictwo Ars Nova, Lublin, 2014, s. 93. 80 / 140 80. Intencją aktu samookaleczenia adolescenta nie musi być chęć uczynienia sobie poważnej krzywdy lecz: a) świadome pragnienie zwrócenia uwagi rówieśników i nauczycieli poprzez wykonanie tatuażu i piercingu b) nieświadome ranienie swojego ciała jako chęć uwolnienia się od cierpienia emocjonalnego w celu zwrócenia uwagi osób bliskich c) chęć uwolnienia się od cierpienia emocjonalnego poprzez umyślne ranienie swojego ciała, również w celu zwrócenia uwagi dorosłych d) świadome i celowe ranienie swojego ciała, traktując to jako chęć uwolnienia się od problemów szkolnych. Wilczek-Rużyczka E., Kilańska D., Hajduk A. (red.): Pielęgniarstwo psychiatryczne. Problemy i kierunki rozwoju. Polskie Towarzystwo Pielęgniarskie, Warszawa 2010, s. 26. 81 / 140 81. Pacjent podczas badania został poproszony o wykonanie czynności, które wykonywał na co dzień, ale nie był wstanie ich wykonać. Poproszono go o zademonstrowanie picia soku z kubka, nie wykonał polecenia. Powyższe problemy opisuje termin: a) apraksja b) agrafia c) akatyzja d) afonia. Dyk D. Badanie fizykalne w pielęgniarstwie. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2010, s. 225. 82 / 140 82. Madelaine Leininger określa w swym modelu osiemnaście podstawowych pojęć, jednak podaje również kilka nadrzędnych. Należą do nich: a) światopogląd, kontekst środowiskowy, zdrowie, różnorodność b) troskliwość, człowiek, zdrowie, środowisko, pielęgniarstwo c) uniwersalizm, system zdrowia ludowego, pielęgniarstwo d) profesjonalny system, zachowanie albo utrzymanie troskliwości, kontekst etnohistoryczny. Poznańska S., Płaszewska-Żywko L. Wybrane modele pielęgniarstwa. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków, 2001, s. 155 - 161. 83 / 140 83. W terapii indywidualnej dokonuje się wyboru technik terapeutycznych. Jedną z nich jest interweniowanie (klaryfikowanie, konfrontowanie, interpretowanie, sugerowanie). Proszę wybrać właściwe określenie wyżej wymienionego podejścia terapeutycznego: a) w początkowej fazie terapii sugeruje się powstrzymanie od interweniowania ponieważ wiedza o pacjencie jest niewystarczająca b) jest to jedyna technika, którą można się posługiwać w psychoterapii indywidualnej c) rozmowa terapeutyczna zwykle nie obejmuje interweniowania d) do zastosowania tej techniki wobec pacjenta nie jest wymagana wiedza o nim. Wilczek-Rużyczka E. Psychoterapia. [w:] Wilczek-Rużyczka E (red.). Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wydawnictwo Czelej, Lublin, 2007, s. 173. 84 / 140 84. Pacjent z manią nie chce współpracować z zespołem terapeutycznym. Jakie są przyczyny takiej postawy pacjenta: a) nadmierne poczucie choroby b) pozytywny efekt farmakoterapii c) doznania psychotyczne d) brak doznań psychotycznych. Wojtas K. Opieka nad pacjentem z zespołem maniakalnym. [w:] Wilczek-Rużyczka (red. ). Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wydawnictwo Czelej, Lublin, 2007, s. 120. 85 / 140 85. Pacjenci z myślami samobójczymi mogą gromadzić leki. W takim przypadku w opiece nad pacjentem należy: a) kontrolować, czy pacjent nie przechowuje leków w szafce b) kontrolować zażywanie leków, ale nie zawsze ponieważ jest to uciążliwe dla personelu c) bezwzględnie podawać lek domięśniowo d) kontrolować, czy pacjent nie ma leków przy sobie, tylko na początku leczenia. Czyżowicz K., Lewandowska J. Problemy wynikające z leczenia metodami biologicznymi. [w:] Wilczek-Rużyczka E (red.). Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wydawnictwo Czelej, Lublin, 2007, s. 160 86 / 140 86. Osoba korzystająca ze świadczeń zdrowotnych udzielanych przez szpital psychiatryczny ma prawo do spotkania z Rzecznikiem Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego: a) nie później niż w terminie 7 dni od dnia zgłoszenia takiej potrzeby, w warunkach zapewniających swobodę wypowiedzi b) nie później niż w terminie 10 dni od dnia zgłoszenia takiej potrzeby, w warunkach zapewniających swobodę wypowiedzi c) nie później niż w terminie 7 dni od dnia zgłoszenia takiej potrzeby, w obecności pielęgniarki d) nie później niż w terminie 10 dni od dnia zgłoszenia takiej potrzeby, w obecności lekarza. Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 o ochronie zdrowia psychicznego (t.j. Dz.U. 2017 poz. 882 z późn.zm.). 87 / 140 87. We wsparciu pacjenta z zaburzeniami psychicznymi należy zadbać o budowanie relacji terapeutycznej. Relację terapeutyczną buduję się poprzez: a) wzbudzenie zaufania pacjenta, autentyczność w sposobie komunikowania się b) szacunek dla pacjenta, lecz bez akceptacji negatywnych doświadczeń pacjenta c) komunikowanie się z chorym z uwzględnieniem deficytów funkcji poznawczych, pomijając aktualny stan emocjonalny ponieważ nie ma się na to wpływu d) przyjmowanie postawy oceniania pacjenta, gdyż pozwala to modyfikować jego zachowanie. Wilczek-Rużyczka E., Wojtas K. Wsparcie społeczne w chorobach przewlekłych i psychicznych. [w:] Czupryna A., Wilczek-Rużyczka E. Wybrane zagadnienia pielęgniarstwa specjalistycznego. ABC a Wolters Kluwer business, Warszawa, 2010, s. 75. 88 / 140 88. U pacjenta z fobią stwierdzono brak umiejętności zaradczych z lękiem fobicznym. Które z działań wobec pacjenta powinno być wyeliminowane z opieki pielęgniarskiej: a) uczenie alternatywnych zachowań b) odwracanie uwagi od przyczyn lęku c) wzmacnianie skarg pacjenta o objawach somatycznych d) budowanie pozytywnego obrazu siebie. Płotka A. Opieka nad pacjentem z zaburzeniami nerwicowymi. [w:] Wilczek-Rużyczka (red. ). Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wydawnictwo Czelej, Lublin, 2007, s. 93. 89 / 140 89. Pacjent opisuje swój stan: czuję się od co najmniej dwóch tygodni osłabiony, apatyczny, nic mnie nie cieszy, nawet te rzeczy, które były dla mnie przyjemne, mam trudności z zaśnięciem, budzę się za wcześnie, czuję się niewyspany, nie mam apetytu. Wykluczając pierwotne zaburzenia somatyczne, opisywane przez pacjenta objawy mogą wskazywać na: a) schizofrenię b) manię c) lęk napadowy d) zaburzenie afektywne. Casher I., Bess J. Pacjent na oddziale psychiatrycznym. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2013, s. 28. 90 / 140 90. Poczucie zagubienia i zagrożenia u osób starszych z otępieniem alzheimerowskim wynika głównie z powodu: a) pogłębiających się zaburzeń procesów poznawczych b) zmniejszającej się sprawności fizycznej c) chwiejności emocjonalnej i dysforii d) pogłębiających się zaburzeń emocjonalnych. Wilczek-Rużyczka E.: Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s. 150. 91 / 140 91. Pracujesz w oddziale ogólnopsychiatrycznym, wiesz, że istnieje ryzyko agresji u Twoich pacjentów, na których oddziałują różne czynniki predysponujące do agresji, do których zalicza się cechy osobowości. Typ osobowości szczególnie związany z predyspozycjami do zachowań agresywnych to osobowość: a) antyspołeczna b) zależna c) lękowa d) zespół stresu pourazowego. Markiewicz R. Przeciwdziałanie agresji. [w:] Bartosz Ł., Markiewicz R., Szulc A., Wrońska I (red.) Pielęgniarstwo psychiatryczne. Wydawnictwo Ars Nova, Lublin, 2014, s. 108. 92 / 140 92. Wyróżnia się wiele podejść psychoterapeutycznych. W jednym z nich terapeuta jest niedyrektywny, a pacjent decyduje o temacie, który się porusza na spotkaniu. Psychoterapia ukierunkowana jest na pacjenta, w której buduje się zaufanie do siebie, umiejętność rozpoznawania potrzeb, budowanie motywacji do zmian w życiu. Którego podejścia psychoterapeutycznego to dotyczy: a) poznawczo-behawioralnego b) systemowego c) psychoanalitycznego d) humanistyczno-egzystencjalnego. Grzesiewska J. Psychoterapia. [w:] Bartosz Ł., Markiewicz R., Szulc A., Wrońska I (red.) Pielęgniarstwo psychiatryczne. Wydawnictwo Ars Nova, Lublin, 2014, s. 96. 93 / 140 93. Pacjent dowiaduje się, że choruje na przewlekłą, nawracającą chorobę o niewyjaśnionej etiologii. Pielęgniarka podejmuje interwencje wspierające. Którą z ról w relacji z pacjentem przyjmie jako najistotniejszą w tym przypadku: a) zastępcy b) przywódcy c) nauczyciela d) konsultanta. Poznańska S., Płaszewska-Żywko L. Wybrane modele pielęgniarstwa. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków, 2001, s. 62 - 71. 94 / 140 94. Przyjęto do oddziału pacjenta po próbie samobójczej, nadal istnieje ryzyko tendencji samobójczych. Jakiego działania NIE podejmiesz: a) ciągłe przebywanie z pacjentem i rozmowa o uczuciach związanych z samobójstwem b) okresowe przebywanie z pacjentem i unikanie rozmowy o uczuciach związanych z samobójstwem c) wzbudzanie nadziei przez delikatne przemycanie optymizmu d) zastosowanie techniki rozproszenia (odwracania uwagi). Wilczek-Rużyczka E (red.). Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wydawnictwo Czelej, Lublin, 2007, s. 112 - 113. 95 / 140 95. Intensywne przeżywanie dolegliwości somatycznych przez pacjenta w wieku podeszłym, wywołane jest często nastawieniem hipochondrycznym. Pielęgniarka może zmniejszyć próg bólowy poprzez podejmowanie działań: a) zachęcanie do udziału w zajęciach grupowych, podtrzymywanie kontaktu terapeutycznego zmniejszającego niepokój chorego, podawanie leków przeciwbólowych na życzenie pacjenta b) zachęcanie do dłuższego wypoczynku w ciągu dnia, stosowanie farmakoterapii według ustalonego planu leczniczego oraz leków przeciwbólowych zgodnie z życzeniem pacjenta c) zapewnienie odpoczynku nocnego, umożliwienie korzystania z bioenergoterapeuty, zachęcanie do udziału w muzykoterapii oraz obowiązkowej psychoterapii grupowej d) zapewnienie odpoczynku w przypadku nasilenia dolegliwości, zachęcanie do udziału w zajęciach interesujących chorego oraz podtrzymywanie kontaktu terapeutycznego zmniejszającego niepokój. Wilczek-Rużyczka E.: Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s 147-148. 96 / 140 96. W opiece nad dzieckiem z autyzmem należy przyjąć przede wszystkim następujące cele: a) usprawnienie samoobsługi, ponieważ w innych obszarach zwykle dziecko dobrze funkcjonuje b) poprawa kompetencji społecznych, gdyż mowa i samoobsługa są w normie c) poprawa mowy, samoobsługi oraz kompetencji społecznych d) poprawa skupienia uwagi przez farmakoterapię. Polikowska M. Zaburzenia psychiczne wieku rozwojowego. [w:] Bartosz Ł., Markiewicz R., Szulc A., Wrońska I (red.) Pielęgniarstwo psychiatryczne. Wydawnictwo Ars Nova, Lublin, 2014, s. 56. 97 / 140 97. Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego osoby małoletniej: a) jest możliwe jedynie na podstawie skierowania od lekarza specjalisty psychiatry i opinii pedagoga b) wymaga pisemnej zgody opiekuna faktycznego w przypadku małoletniego powyżej 16 r. ż. lub przedstawiciela ustawowego c) wymaga pisemnej zgody przedstawiciela ustawowego, a w przypadku małoletniego powyżej 16 r. ż również zgody tej osoby d) możliwe jest wyłącznie po uzyskaniu zgody sądu opiekuńczego właściwego ze względu na siedzibę podmiotu leczniczego. Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 o ochronie zdrowia psychicznego (t.j. Dz.U. 2017 poz. 882 z późn.zm.) 98 / 140 98. Podczas prowadzenia wywiadu z pacjentem przyjmowanym do szpitala można stosować różne techniki m. in. parafrazowanie. Technika ta ma na celu: a) upewnienie się, czy zrozumieliśmy, co pacjent zamierzał powiedzieć b) przekazanie informacji pacjentowi o jego sytuacji zdrowotnej c) konfrontację z rzeczywistością d) wspieranie pacjenta. Dyk D. Badanie fizykalne w pielęgniarstwie. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2010, s. 20. 99 / 140 99. Podczas przyjęcia do oddziału psychiatrycznego obserwujesz pacjenta, który wykonuje niekontrolowane ruchy języka i żuchwy, mlaska, cmoka, wykonuje ruchy atetotyczne. Powyższe objawy mogą świadczyć o: a) akatyzji b) parkinsonizmie polekowym c) późnych dyskinezach d) suchości w ustach. Wilczek-Rużyczka E. Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wydawnictwo Czelej, Lublin, 2007, s. 161. 100 / 140 100. Podczas przyjęcia pacjenta do szpitala psychiatrycznego rozpoznawanie problemów somatycznych i psychicznych, stawianie diagnoz pielęgniarskich obowiązuje personel: a) izby przyjęć i oddziału szpitalnego b) tylko oddziału szpitalnego c) tylko izby przyjęć d) wszystkie odpowiedzi są błędne. Markiewicz R. Izba przyjęć. [w:] Bartosz Ł., Markiewicz R., Szulc A., Wrońska I (red.) Pielęgniarstwo psychiatryczne. Wydawnictwo Ars Nova, Lublin, 2014, s. 170 - 171. 101 / 140 101. W terapii rodzin zalecanie jej członkom wykonywanie zachowań, które zgłaszają jako stwarzające problem, składa się na: a) psychoterapię indywidualną b) technikę lustra c) techniki paradoksalne d) techniki relaksacyjne. Wilczek-Rużyczka E.: Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s. 184. 102 / 140 102. Rozpoznawanie objawów ubocznych i radzenie sobie z nimi to jeden z zakresów umiejętności nabywanych przez pacjenta w trakcie treningu umiejętności: a) rozpoznawania u siebie wczesnych objawów choroby b) aktywnego udziału we własnej farmakoterapii c) powrotu do społeczeństwa d) umiejętności praktycznych. Meder J. Rehabilitacja. [w] Bilikiewicz A. i wsp.: Psychiatria. Tom III. Urban&Partner, Wrocław, 2003: 311-312. 103 / 140 103. Zbyt wysokie wymagania wobec pacjenta chorego psychicznie, które stanowią podstawę do jego rezygnacji z udziału w dalszej rehabilitacji, są następstwem nie zastosowania zasady: a) partnerstwa b) optymalnej stymulacji c) wielostronności metod d) stopniowania trudności. Wilczek-Rużyczka E. (red.): Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s. 207. 104 / 140 104. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 8 kwietnia 2014 r. w sprawie zajęć rehabilitacyjnych organizowanych w szpitalach psychiatrycznych, zajęcia rehabilitacyjne są prowadzone zgodnie z indywidualnym planem rehabilitacji opracowanym przez: a) psychologa i terapeutę zajęciowego, we współdziałaniu z pacjentem b) terapeutę zajęciowego, we współdziałaniu z pacjentem c) lekarza specjalistę w dziedzinie psychiatrii i psychologa lub terapeutę zajęciowego, we współdziałaniu z pacjentem d) lekarza specjalistę w dziedzinie psychiatrii i terapeutę zajęciowego lub pielęgniarkę specjalistkę w dziedzinie pielęgniarstwa psychiatrycznego. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 8 kwietnia 2014 r. w sprawie zajęć rehabilitacyjnych organizowanych w szpitalach psychiatrycznych (Dz.U. Warszawa, 24 kwietnia 2014 r. Poz. 522. § 6. 1.) 105 / 140 105. Uczenie chorego nawiązywania kontaktów z osobami spoza rodziny oraz rozwijanie spontaniczności poprzez trening umiejętności i rozwój systemu wsparcia społecznego to oddziaływania rehabilitacyjne w zakresie: a) osobistym b) rodzinnym c) zawodowym d) środowiskowym. Skorupska A.: Rehabilitacja w psychiatrii. [w] Wilczek-Różyczka E . (red): Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Czelej, Lublin, 2007: s. 206-207. 106 / 140 106. Zasada wielokierunkowości oddziaływań w rehabilitacji psychiatrycznej oznacza: a) równoczasowość biologicznych i psychoterapeutycznych metod postępowania b) powtarzanie i utrwalanie umiejętności, które chory nabył już wcześniej c) jednoczasowość interwencji w różnych sferach życia d) stosowanie optymalnej stymulacji i wyeliminowanie monotonii. Skorupska A.: Rehabilitacja w psychiatrii. [w] Wilczek-Różyczka E . (red): Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Czelej, Lublin, 2007: s. 207-208. 107 / 140 107. Stygmatyzacja związana z chorobami psychicznymi jest zjawiskiem, które prowadzić może w konsekwencji do: a) okresowego wzrostu pozycji społecznej z jednoczesną dyskryminacją ekonomiczną b) izolacji społecznej jako wyraz wolnego wyboru osoby chorej psychicznie c) utraty pozycji społecznej oraz wykluczenia społecznego i dyskryminacji d) utraty pozycji społecznej oraz subiektywnej wysokiej jakości życia. Wilczek-Rużyczka E. (red.): Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s. 206. 108 / 140 108. Turnus rehabilitacyjny dla pacjentów z chorobami psychicznymi: a) jest jedyną możliwą formą rehabilitacji dla pacjentów ze schizofrenią b) jest niestosowaną formą rehabilitacji wobec osób z chorobami afektywnymi c) to forma czynnej rehabilitacji połączonej z elementami pracy zarobkowej d) to forma zorganizowanej aktywnej rehabilitacji połączonej z elementami wypoczynku. Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. 2018, poz.511). 109 / 140 109. Udział osób chorych na schizofrenię w psychoedukacji: a) jest niemożliwy ze względu na przewlekłość i nawrotowość schizofrenii b) jest możliwy choć wymaga długotrwałego i kompleksowego oddziaływania c) jest raczej niemożliwy z powodu intensywnej farmakoterapii d) jest możliwy pod warunkiem wspólnego uczestniczenia z osobą zdrową. Wilczek-Rużyczka E. (red.): Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s. 212. 110 / 140 110. Podstawowymi formami aktywności wspomagającej proces rehabilitacji zawodowej i społecznej osób chorych psychicznie jest udział tych osób w: a) warsztatach terapii zajęciowej i oddziałach rehabilitacyjnych b) warsztatach terapii zajęciowej i turnusach rehabilitacyjnych c) turnusach rehabilitacyjnych i środowiskowych domach samopomocy d) oddziałach dziennych i miejscach pracy chronionej. Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. 2018, poz.511). 111 / 140 111. Przekazanie wiedzy na temat metod leczenia choroby i sposobów radzenia sobie z nią jest istotą: a) komunikacji terapeutycznej b) psychoedukacji c) psychoterapii systemowej d) przeformułowania problemu. Skorupska A.: Rehabilitacja w psychiatrii. [w] Wilczek-Różyczka E . (red): Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Czelej, Lublin, 2007: s. 212. 112 / 140 112. Zastosowanie umiejętności w kontekście społecznym, czyli przeniesienie nabytych umiejętności z warunków, w których zostały nauczone na sytuacje naturalne, określa się terminem: a) generalizacja b) kreatywność c) odzwierciedlenie d) aktywizacja. Skorupska A.: Rehabilitacja w psychiatrii. [w] Wilczek-Różyczka E . (red): Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Czelej, Lublin, 2007: s. 209. 113 / 140 113. Środowiskowy dom samopomocy zgodnie z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego może być utworzony m.in. przez: a) związki wyznaniowe, samorząd zawodowy pielęgniarek i położnych, grupy samopomocy pacjentów i ich rodzin b) fundacje, kościoły, grupy samopomocy pacjentów i ich rodzin, samorząd zawodowy lekarzy i lekarzy dentystów c) osoby fizyczne i prawne, kościoły i związki wyznaniowe oraz jednostki samorządu terytorialnego d) wszystkie odpowiedzi są prawidłowe. Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 o ochronie zdrowia psychicznego (t.j. Dz.U. 2017 poz. 882 z późn.zm.) 114 / 140 114. Najczęściej realizowaną interwencją rehabilitacyjną w oddziałach dziennych i stacjonarnych psychiatrycznych jest: a) muzykoterapia b) terapia zajęciowa c) treningi umiejętności społecznych d) dramoterapia. Skorupska A.: Rehabilitacja w psychiatrii. [w] Wilczek-Różyczka E . (red): Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Czelej, Lublin, 2007: s. 215. 115 / 140 115. Trening przygotowania do pracy należy do treningów: a) samoobsługi b) psychoedukacyjnych c) umiejętności społecznych d) relaksacyjnych. Skorupska A.: Rehabilitacja w psychiatrii. [w] Wilczek-Różyczka E . (red): Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Czelej, Lublin, 2007: s. 210. 116 / 140 116. Wyposażenie chorego w umiejętności fizyczne, intelektualne i emocjonalne potrzebne do życia, uczenia się i pracy przy jak najmniejszym wsparciu ze strony osób, które na co dzień zajmują się pomaganiem, jest celem: a) leczenia intensywnego b) leczenia podtrzymującego c) psychoterapii poznawczej d) rehabilitacji. Skorupska A.: Rehabilitacja w psychiatrii. [w] Wilczek-Różyczka E . (red): Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Czelej, Lublin, 2007: s. 206. 117 / 140 117. Możliwość korzystania przez osobę chorą psychicznie z poradnictwa i szkolenia, celem uzyskania lub utrzymania zatrudnienia nazywa się: a) przystosowaniem zawodowym b) rehabilitacją zawodową c) rehabilitacją społeczną d) rehabilitacją ogólnoustrojową. Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. 2018, poz.511) 118 / 140 118. Skuteczność oddziaływań rehabilitacyjnych w psychiatrii zależy od czynników związanych z: a) osobowością i umiejętnościami chorego, bezpośrednio z przebiegiem choroby oraz sytuacją psychospołeczną pacjenta b) organizacją i możliwościami finansowymi psychiatrycznego podmiotu leczniczego oraz zaangażowaniem rodziny c) bezpośrednio z przebiegiem choroby i sytuacją ekonomiczną pacjenta oraz miejscem jego zamieszkania d) organizacją organów pomocy społecznej na terenie danej gminy oraz długością hospitalizacji pacjenta. Wilczek-Rużyczka E. (red.): Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s. 208. 119 / 140 119. Jednoczasowe oddziaływania na różne sfery życia pacjenta jest charakterystyczne dla zasady rehabilitacji psychiatrycznej: a) wielokierunkowości oddziaływań b) powtarzalności oddziaływań c) wielostronności metod d) stopniowania trudności. Wilczek-Rużyczka E. (red.): Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej, Lublin 2007 s. 207. 120 / 140 120. Zgodnie z obowiązującymi kryteriami diagnostycznymi uzależnienie od alkoholu rozpoznaje się, gdy: a) w ciągu ostatniego miesiąca stwierdza się występowanie co najmniej dwóch z pięciu opisanych objawów b) w ciągu ostatniego miesiąca stwierdza się występowanie nie więcej niż trzech z sześciu opisanych objawów c) w ciągu ostatniego roku stwierdza się występowanie co najmniej dwóch z pięciu opisanych objawów d) w ciągu ostatniego roku stwierdza się występowanie co najmniej trzech z sześciu opisanych objawów. Wilczek-Rużyczka E. (red): Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Wyd. Czelej 121 / 140 121. Rzecznikiem odpowiedzialności zawodowej pielęgniarek i położnych może zostać: a) pielęgniarka, położna ze średnim wykształceniem i nieprzerwanym 10 letnim stażem pracy w zawodzie, wybrana na zjeździe pielęgniarek i położnych b) pielęgniarka, położna, niezależnie od jej wykształcenia, z nienaganną opinią, mianowana przez Departament Pielęgniarek i Położnych Ministerstwa Zdrowia c) każda pielęgniarka, położna, która zostanie powołana przez Przewodniczącą Naczelnego Sądu Pielęgniarek i Położnych d) pielęgniarka, położna z tytułem magister pielęgniarstwa, położnictwa i nieprzerwanym rocznym stażem pracy w szpitalu, wybrana na zjeździe pielęgniarek i położnych. 122 / 140 122. Pielęgniarka, położna NIE udzieliła pomocy osobie, która nagle zasłabła na ulicy, lecz szybko oddaliła się z miejsca zdarzenia. Zachowanie takie naraża ją na poniesienie odpowiedzialności: a) pracowniczej i karnej b) karnej i zawodowej c) pracowniczej d) pracowniczej, karnej i zawodowej. 123 / 140 123. Czy przynależność pielęgniarki/położnej do samorządu zawodowego jest obowiązkowa: a) nie, jest dobrowolna b) tak, jednak za zgodą Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych można wykonywać zawód pielęgniarki i położnej bez przynależności do samorządu zawodowego c) tak, przynależność pielęgniarek i położnych do samorządu jest obowiązkowa d) tak, przynależność pielęgniarek i położnych do samorządu jest obowiązkowa dla pielęgniarek i położnych, które posiadają wykształcenie przynajmniej na poziomie licencjata lub uzyskały tytuł specjalisty. 124 / 140 124. Co to jest "przewinienie zawodowe": a) naruszenie zasad etyki zawodowej b) naruszenie zasad etyki zawodowej lub przepisów dotyczących wykonywania zawodu c) naruszenie przepisów dotyczących wykonywania zawodu d) popełnienie przestępstwa związanego z wykonywaniem zawodu pielęgniarki. 125 / 140 125. Pielęgniarka ma prawo odmówić wykonania zlecenia lekarskiego tylko wtedy, gdy jest to niezgodne z jej: a) sumieniem b) zakresem posiadanych kwalifikacji c) sumieniem lub z zakresem posiadanych kwalifikacji d) sumieniem lub aktualną wiedzą naukową w dziedzinie pielęgniarstwa. 126 / 140 126. Prawo dostępu do dokumentacji medycznej posiada: a) pacjent i jego rodzina b) pacjent, jego przedstawiciel ustawowy, bądź osoba przez niego upoważniona c) pacjent i jego najbliższa rodzina (małżonek, rodzice i dzieci) d) tylko osoba upoważniona przez pacjenta. 127 / 140 127. Niespójność komunikacyjna, jeden z głównych czynników zakłócających proces komunikowania, to: a) brak spójności pomiędzy treściami zawartymi w wypowiedzi b) brak spójności pomiędzy komunikatami werbalnymi i niewerbalnymi c) brak odbioru komunikatu przez odbiorcę d) niezdecydowanie w wypowiedzi nadawcy. 128 / 140 128. Parafrazowanie to: a) okazywanie zrozumienia b) powtarzanie za pacjentem niektórych istotnych elementów jego wypowiedzi c) obserwowanie sygnałów niewerbalnych d) specyficzne wejście w wewnętrzny świat przeżyć rozmówcy i nazywanie tego, co czuje w chwili, o której opowiada. 129 / 140 129. Relacja interpersonalna to: a) inaczej rozmowa pomiędzy, co najmniej trzema osobami b) wzajemny intelektualny, emocjonalny, duchowy i fizyczny stosunek dwóch osób c) zjawisko dynamiczne między ludźmi odbywające się tu i teraz d) zachodzi tylko pomiędzy bliskimi osobami. 130 / 140 130. „5 momentów higieny rąk WHO” zawiera wskazania do wykonania higieny rąk ułożone w kolejności: a) przed kontaktem z pacjentem, przed czystą aseptyczną procedurą, po kontakcie z płynami ustrojowymi, po kontakcie z pacjentem, przed kontaktem z otoczeniem pacjenta b) przed kontaktem z pacjentem, przed kontaktem z otoczeniem pacjenta, przed wykonaniem czystej, aseptycznej procedury, po wykonaniu czystej, aseptycznej procedury, po kontakcie z pacjentem c) przed kontaktem z pacjentem, przed czystą aseptyczną procedurą, po kontakcie z płynami ustrojowymi, po kontakcie z pacjentem, po kontakcie z otoczeniem pacjenta d) przed czystą aseptyczną procedurą, przed kontaktem z pacjentem, po kontakcie z krwią i płynami ustrojowymi, po kontakcie z pacjentem, po opuszczeniu sali pacjenta. 131 / 140 131. Na zdrowie ludzi w starszym wieku mają wpływ: a) przebyte choroby b) praca z czynnikami szkodliwymi c) stosunki międzyludzkie w pracy i w domu d) wszystkie odpowiedzi są prawidłowe. 132 / 140 132. Najczęstsze zakażenia wywoływane przez Staphylococcus epidermidis, to: a) bakteriemie związane z obecnością linii naczyniowej b) zakażenia skóry i tkanek miękkich c) zakażenia układu moczowego u chorych zacewnikowanych d) odrespiratorowe zapalenie płuc. 133 / 140 133. W rozważaniach teoretycznych nad problematyką jakości w opiece zdrowotnej Avedis Donabedian określił trzy wymiary jakości: struktura, proces, efekt (wynik). Do procesu zaliczamy: a) kwalifikacje i rozmieszczenie personelu b) system finansowy i nagradzania c) relacje zachodzące wewnątrz grupy świadczeniodawców/usługodawców d) poprawę zdrowia i kondycji zdrowotnej klienta. 134 / 140 134. Motywowanie polega na zespole oddziaływań zmierzających do: a) skłaniania pracowników do podejmowania i realizacji przyszłościowych, oczekiwanych celów z równoczesnym ukazaniem sankcji, jeżeli nie wykonają poleconych celów, misji i zadań b) skłaniania pracowników do podejmowania i realizacji oczekiwań kolegów, podwładnych oraz przełożonych do ich realizacji c) nakłaniania pracowników do podejmowania i realizacji oczekiwań podwładnych oraz przełożonych do ich realizacji w zamian za docelowe przyznanie pracownikom pieniężnej nagrody d) efektywnego skłaniania pracowników do podejmowania i realizacji oczekiwanych celów, funkcji i zadań, a także przyjmowania preferowanych przez motywującego postaw i zachowań. 135 / 140 135. Podstawowe wskaźniki modelu PATH obejmują m. in. wskaźniki efektywności (skuteczności i wydajności), do których zalicza się: a) średni czas pobytu (ostry zawał, udar, pozaszpitalne zapalenie płuc, złamanie kości udowej) b) ciągłość opieki medycznej c) zakłucia personelu medycznego d) odsetek przyjęć po zabiegach w trybie jednodniowym m. in. zaćmy czy artroskopii. 136 / 140 136. Do narzędzi stosowanych w procesie doskonalenia jakości zaliczamy m.in. Diagram Ishikawa – diagram przyczynowo-skutkowy. Wykres ten wskazuje na główne przyczyny problemu: a) człowiek, metody, zarządzanie, materiał, maszyny, środowisko b) pacjent, personel, organizacja, płace, środowisko, metody c) kadry, płace, aparatura i sprzęt medyczny, metody, środowisko, organizacja d) narzędzia, materiał, kadry, problem, środowisko, metoda. 137 / 140 137. Sfera informacyjna w zarządzaniu jakością, czyli zakres wiedzy, jaki powinien posiadać pacjent, w tym między innymi profilaktyka, jakie leki należy przyjmować, jak często, jak stosować, jak postępować po badaniu, czy zabiegu, zawiera bariery, do których zalicza się: a) brak komunikacji pacjent a lekarz czy pielęgniarka/położna b) brak komunikacji dyrekcja – personel c) nieprawidłowy mechanizm finansowania ze strony płatnika d) nieprawidłowe finansowanie ze strony budżetu państwa. 138 / 140 138. Opieka pielęgniarska oparta na faktach - EBNP (Evidence-BasedNursing Practice) dotyczy: a) podejmowania decyzji w opiece nad pacjentem na podstawie wiarygodnych danych naukowych b) prowadzenia badań w warunkach laboratoryjnych, a następnie wdrażanie ich w warunkach szpitalnych c) podejmowania decyzji zarządczych na podstawie różnorodnych danych naukowych d) podejmowania decyzji w opiece nad pacjentem na podstawie wybiórczych danych naukowych. 139 / 140 139. PubMed/Medline, Cochrane Nursing Care, Cochrane Summaries są to nazwy: a) internetowych wyszukiwarek z zakresu medycyny b) czasopism wydawanych w formie elektronicznej c) anglojęzycznych czasopism z zakresu pielęgniarstwa d) internetowych księgarni medycznych. 140 / 140 140. Skrót schematu pytania klinicznie istotnego brzmi PICO, w którym pierwsza litera P oznacza: a) pacjent b) porównanie c) próba d) punkt końcowy. Your score is The average score is 7% 0% Uruchom ponownie Tags: pielęgniarstwo psychiatryczne, specjalizacje pielęgniarskie, wiosna 2019 Read more articles Previous PostPIELĘGNIARSTWO PSYCHIATRYCZNE – JESIEŃ 2022 Następny wpisPIELĘGNIARSTWO PSYCHIATRYCZNE – WIOSNA 2020 Może ci się spodobać również PIELĘGNIARSTWO ANESTEZJOLOGICZNE – JESIEŃ 2019 2023-02-22 PIELĘGNIARSTWO ANESTEZJOLOGICZNE – WIOSNA 2019 2023-02-22 PIELĘGNIARSTWO PSYCHIATRYCZNE – JESIEŃ 2018 2023-04-03